چطور خودم را خواب کنم وقتی این همه بیداری کشیده ام. در بیداری مرده ام.ناگفته هایم پشت دندان قروچه ام انقلاب می کنند.نشد. نتوانستم .هم نخواستم هم نتوانستم .تا آمدم لب از لب بردارم گفتند دهان دره شده ای .خوشی زیردلت قنبل کرده .تمثیل وامثال و حکم آوردند از بدبخترین های عالم .انگار درمسابقه بدبختی های هرکه بیشتر پیروزتر شرکت کرده ام .چیزی شبیه مسابقه ی ماست خوری .تحمل حرف زدن با آدمهای فسیل شده را ندارم. روز در چشمهایم تنگ تر می شود.شب ها بی خوابی اززیر پلک هایم بیرون می زند. رختخواب. رختخواب خودش یک دنیا حرف دارد .میریزدبه دلم .رختخواب حرفهایش را میریزد به دلم .هراس دارم از اینکه لاشه ام را رویش بیندازم .صبح ها بوی لاشه ی مرده می دهم .بوی نداری .نشستن پشت یک چهار بعدی از طلوع خورشید تا غروب کشنده اش.بین چایی خوردن هام سری میزنم به آگهی روزنامه های درخواست کار درحدی که دیپلمه راه بدهند.بین چایی خوردن هام سری میزنم به آقا معلم ِ صادق چوبک .دلش می خواست نویسنده شود .گَند و گوه های دوروبرش را توصیف کند.از آن که فلج شده بود افتاده بود کنج خانه و کرم هادورش لولیده بودند مثل مادربزرگم تا گوهرخانوم که خاطرش را بگی نگی می خواست .از آنجا بیرون می آیم با یک مشت بدبختی های مردم به خودم می رسم .میبینم .ازهمه جا دیر شده ام، خیلی دیر.شیرفلکه ندارم.هدر رفته ام. وقتی پول را می چپانی توی زندگی ات هدر نمی روی. راه می روی .ادامه می دهی .به خودت .به آینده ات .به ادامه تحصیلی که نداده ای.به شامی که نخورده ای و درحسرتش شبها زود خوابیدی تا دو وعده بیشتر شکمت زحمتت ندهد.به متکاهای پاره شده ای که هرسال وقت خانه تکانی روی برگردان شدند .به شلوار پدری که نصفه کهنه و کهنه تر به هم میزند یک شلوار به عمل می آید.به سالها سکوت مادر در مقابل ظلم شوهر و از پا افتادنش .به سکته اش .به داروهایی که حقوق یک ماه است پولش .به زندگی سکته زده اش .به دستهایی که برای پول به سوی شوهر دراز شد، برگشت، سیلی شد به صورتش .به پلیدهای دوروبرم .به پستی های مردم .
.بله،هدررفته ام.بدجور هم.قدیمی شده ام .همین که پولی دستم آمد .همین که حوصله ام را پیدا کردم یک دست نوئه خودم را بزائم.شاید دیگر نفرتم از پولدارها برطرف شد.از نفهمیدن هاشان.از آنها که توانایی هر طور، هرنوع فهمیدن را ندارند.ازآنها که حماقت از سرورویشان می بارد.
No comments:
Post a Comment